Bo(c)kbierfeest 2017

Zondag 29 oktober

Voor mijn part mag je het ook bokbierfestival noemen, het was hoe dan ook de 40e keer, een respectabel aantal. Zoals reeds lang in de Beurs van Berlage op 5 minuten van Amsterdam Centraal. Toegangspakket 20 euro, inhoudende een glas, boekwerkje en drie munten, verdere munten à 3 euro (kleine prijsverhoging) te krijgen op twee punten in de zaal. Op de zondag was er geen extra muziekzaal zoals op de beide andere dagen, in de middag liep een trio musici door de zaal en speelde onversterkt. De keuze aan bokbieren (of wat daarvoor moet doorgaan, verschillende brouwers hanteren het begrip wel erg vrij) was groot, zo richting 120. Gezien de schenkhoeveelheid (20 cl) is er geen beginnen aan om ze allemaal te proberen, zelfs al zou je drie dagen gaan. En dan nog: je smaak en reuk raken op een gegeven moment verzadigd, om over lever en nieren/blaas maar niet te spreken! Dankzij het proeven in een groepje (zie bijgaande foto van Ruud Kous), heb ik toch circa twee dozijn bieren kunnen proeven, zelfs al was dat in enkele gevallen ook maar een enkele slok.
Nieuw was deze keer dat men geen etenswaren (en strijkplanken en eigen statafels enzo!) meer mocht meenemen, zodat men min of meer was aangewezen op de catering van de Beurs. De prijs/kwaliteits- respectievelijk prijs/hoeveelheidsverhouding van het gebodene liet nogal te wensen over. Er is vast nog wel een enkel zakje of bakje mee naar binnen gesmokkeld, maar de excessen van vroeger die na afloop een gigantische rotzooi opleverden zijn wel uitgebannen. (Naar mijn “proever-met-enige ervaring” opvatting zouden water en neutrale crackers steeds toegestaan moeten worden.) Toiletbezoek was ook niet gratis, een “plasabonnement” (2 euro) was al gauw een goede investering. De muzak had van mij ook wel weggelaten kunnen worden, de zaal galmt dusdanig dat al die pratende mensen al genoeg lawaai maken. En ik miste de bokbierkeuring en vooral de uitslag toch wel…

Veel herfstkleuren, weinig bier

Donderdagmorgen vroeg opstaan voor de direkte ICE richting Basel. Alles rijdt op tijd en dat is maar goed ook: door verzakking van de spoorbaan als gevolg van werkzaamheden bij Rastatt moet ik een stukje met de bus. De trein uit Amsterdam eindigt in Karlsruhe, daar een eerste extra overstap, maar wel op hetzelfde perron. Deze ICE rijdt door tot Rastatt waar we wederom gelijkvloers op bussen kunnen overstappen die in een vrijwel continue stroom tussen Rastatt en Baden-Baden pendelen. Daar moet je helaas wel door de tunnel naar het perron, maar hier staat DB-personeel klaar om koffers en kinderwagens omlaag en omhoog te sjouwen, dan hoeven die niet allemaal op de lift te wachten. Mij bieden ze geen hulp aan dus ik maak blijkbaar nog geen al te oude of zwakke indruk. Een ook aangeboden flesje water sla ik overigens niet af.

Vanaf Baden-Baden pendelen weer IC/ICE stellen naar Basel, maar zover reis ik vandaag nog niet. In Freiburg stap ik over op de RE richting Basel en verlaat deze weer in Bad Krozingen. Het Gästehaus waar ik twee nachten slaap is goed vijf minuten lopen. Inchecken gaat vlot en een Konus-kaart voor gratis OV ligt op de kamer voor mij klaar. Daarmee reis ik een uurtje later naar het stadje Staufen in het Münstertal (Schwarzwald) voor een bezoek aan de winkel van distillateur Schladerer die verschillende fruitdistillaten van hoge kwaliteit maakt. Met enkele aankopen in de tas kijk ik nog wat rond en ga dan eten in een restaurant dat zich vooral richt op kaas, met name fondue en raclette. Na een salade dus een klassieke raclette: kaas, in de schil gekookte aardappelen, augurken en zilveruitjes, als extra nog Bündnerfleisch. Daarbij jonge wijn (Neuer Wein) en water. Terug in Bad Krozingen maak ik het niet laat.